Niets is wat het lijkt……Ow wat waren mijn kindjes gewenst, maar ow mijn god wat stond mijn wereld na iedere bevalling op zijn kop. Ik werd geacht gelukkig te zijn en diep van binnen was ik dat ook wel, maar ik voelde me zoooo rot. Ik heb er destijds een net bevallen moeder over geproken; tegelijk met mij uitgerekend, ze voelde zich zo zwaar klote, maar dan zag ze mij lopen en ik zag er zo gelukkig uit en bij mij leek het allemaal vanzelf te gaan. Ik heb een diep verlangen om de taboe te doorbreken. Die gevoelens mogen er zijn, je bent niet de enige. En sterker nog; Er is wat aan te doen! Ik heb allerlei innerlijke criticussen gehad, om er maar niks aan te doen. Maar achteraf is het zo’n cadeautje dat ik het wel aangepakt heb. Ik gun dit andere moeders ook!! En jaaa die roze wolk bestaat, alleen soms komt het niet voor niets. Door hormonen, door trauma’s uit je jeugd, door een traumatische bevalling, noem maar op……Ik help andere moeders graag ook die roze wolk te ervaren……
Ps. I Love You
Veel liefs,
Nicole
Eén reactie
Mooi dat je hier aandacht aan besteed. 2 februari bevallen van een prachtige zoon. Maar o die roze wolk waarvan iedereen maar verwacht dat je op zit? Die wolk heb ik gemist denk ik. Ik ben er sinds kort ook open over aan het praten dat ik me soms gewoon slecht voel. Trauma bevalling, trauma in het verleden. En dan hebben we het nog niet over de hormonen enzo. Het zo alleen al helpen als dit niet zo een taboe zou zijn. Ik krijg of de reactie dat het zo goed is dat ik er over praat/schrijf. Of dat ik me niet moet aanstellen en ik heb toch een prachtig mooi kindje? Dankjewel dat je bijdraagt aan het doorbreken van dit taboe voor velen .